Ons adoptieavontuur lijkt wel een sprookje met een happy-end: 'na Sarita geadopteerd te hebben leefden wij nog lang en gelukkig'...Jawel, het verhaal zit erop. Wij willen nog een laatste woordje toevoegen aan onze blog vooraleer wij deze afsluiten.
Bij onze thuiskomst stond er ons nog één uitdaging voor de boeg...Sarita wennen aan onze grote hond Darco....Het duurde slechts een paar dagen en nu zijn Darco en Sarita de beste vriendjes geworden.
Intussen zijn wij samen met Sarita reeds één week in Belgie en wij zijn allen supergelukkig.
Het lijkt wel alsof zij van bij haar geboorte bij ons thuis is.
Klara kan nog genieten van het ouderschapsverlof, maar bij Geert is het 'back to reality'...terug aan het werk.
Als wij even terugblikken op ons avontuur in Almaty dan kunnen wij zeggen dat het avontuur zeer goed is meegevallen.
Het is een avontuur vol emoties. In de weeshuizen zie je ook kinderen met een zware handicap...en die wil je ook kunnen helpen.
Gelukkig zijn de weesjes in de Kazachse weeshuizen in goede handen...alvast toch deze waar Sarita vandaan komt.
De formule waar je in Kazachstan naar het kind kan toegroeien door deze elke weekdag voor een paar uur kan bezoeken vinden wij ideaal.
Hierdoor voel je reeds een hechte band met je kind wanneer je thuis komt.
Kazachstan zal voor ons beiden een speciale plek in ons hart behouden. Het is een mooi land.
Wij willen jullie allen bedanken voor de steun: Het Kleine Mirakel, de trouwe blog-lezers, de familie, vrienden & Uniglobe: jullie steun was een hart onder de riem.
Wij willen tevens onze dank betuigen aan de (kandidaat) adoptieouders in Almaty. Dank zij hen konden wij op elkaar steunen.
Wij mogen zeker niet de Kazakken zelf vergeten die ons gastvrij hadden ontvangen en ons de andere kant van Almaty getoond hebben. En eveneens de organisatie in Almaty die voor ons alle nodige papierwerk heeft afgehandeld.
Ons KLM-vliegerke vanuit Almaty
